126.

Wszystko musi być ostatnio takie skomplikowane. Powinno świecić słońce, a ja z radością powinnam uderzać w klawiaturę tworząc moją jakże urocza pracę licencjacką. Powinnam mieć jakieś plany na przyszłość  i nadzieje. Powinnam cieszyć się tym co przede mną. Pisać wesołe posty , pełne zieleni. W końcu zielony jest kolorem nadziei.
Szczerze nic mi się nie chce. Zawieszenie w próżni czasu. Za dzień , za dwa. Nigdy.
Właściwie to nie wiem co zrobić, czy w ogóle powinnam coś robić. Czy rozmawiać czy po prostu wzruszyć ramionami. Za dużo myślę, ponosi mnie wyobraźnia, gnębią problemy innych. Za dużo gadam o rzeczach których nie powinnam, złoszczę się i uśmiecham. Okropna dziś pogoda. Wytłumaczę Wam swój nastrój i dopije kawę. W sumie do niczego to nie prowadzi.
Kolejny post opatrzony datą. Archiwizacja. Utylizacja wspomnień.

Był pierwszy dzień wiosny, był pierwszy dzień kwietnia, były kolejne terminy i ważne daty. Kolejne  znaczące momenty bez znaczenia. Sabotuje swoją przyszłość ze skutecznością terrorystów z 11 września. Czuje się bojowniczką o wolność i przeciętność.

Kilka uśmiechów. Będzie dobrze. Pierdole chandrę, depresje, stany lekowe i strach.
 Będzie dobrze.

        Wszyscy mamy swoje powody.